فن هاي كندانسور هوايي را شايد بتوان مهم ترين بخش كندانسور هوايي دانست زيرا هم قسمتي متحرك و هم پر هزينه از لحاظ مصرف برق و نگهداري است لذا بيشترين نياز به مراقبت و بازبيني را دارد.(اين اهميت در پاره اي موارد باعث غفلت مسئولان بخش تعميرات مكانيك از رسيدگي مناسب به ديگر اجزاي اين واحد شده است) جدا از واقعيت نخواهد بود اگر اساسي ترين مشكل فن هاي كندانسور هوايي را كاركرد نامتناسب آن با توجه به نيازهاي فعلي نيروگاه بدانيم. با توجه به دبي هواي فن ها، تحقيقات به عمل آمده نشان مي دهد كه در روزهاي گرم توان مصرفي فن ها افزايش قابل توجهي داشته و بر راند مان كندانسور و در نهايت راندمان كل نيروگاه اثري منفي مي گذارد. مهمترين مسأله در تعيين بازدهي فن، طراحي پروفيل و نوك پره‌ و همچنين فاصله نوك تا ديواره داخلي آن مي‌باشد. در اين اختراع با تغيير در زاويه حمله فن و همچنين شكل مقطع عمودي فن و تغيير مقدار فاصله نوك (tip) تا جدار داخلي فن توانسته است راندمان فن را بيش از 15 درصد افزايش دهد. در اين دستگاه با تغيير زاويه حمله سطح پره‌ي اصلي، جريان هوا روي سطح پره بهتر هدايت شده و در نتيجه ميزان تلفات آن كاهش مي‌يابد. با توجه به اين كه بيشترين سرعت هوا در فن‌ها در شعاع‌هاي دور از مركز اتفاق مي‌افتد، تغيير سطح مقطع عمودي به صورتي تغيير يافته است تا جريان هوا را هرچه بيشتر به اين نواحي هدايت كنند؛ و در نتيجه ميزان هواي با سرعت بالا و نهايتاً دبي فن را افزايش دهند.